A journey is best measured in friends, rather than miles…
Er is inmiddels alweer zoveel gebeurd en ik ben al ruim 2 weken onderweg, ik heb tot en met Bilbao genoten van onze ‘fellowship of the shell’ groep: Polly, Jane, Helly, Veerle en ik. We hebben het gezellig gehad samen, lief en leed gedeeld, elkaar gesteund, al meezingend met ’the eye of the tiger’ onszelf de laatste berg voor Bilbao over gekregen en elkaar goed leren kennen. Het was fijn en veilig, onze ‘sisterhood’ en we hebben veel plezier gehad samen. In Bilbao hadden we gezamenlijk een 4 persoonskamer gehuurd in een hostel voor 1 nacht. De tweede nacht deelde ik een appartement met Jane en Helly, heerlijk even wat meer ruimte te hebben.
De volgende ochtend deden we gezamenlijk onze was in een Lavanderia, een wasserette. Nooit eerder was de was doen zo leuk! Rondom een grote tafel vouwden we onze was op, uit volle borst meezingend met de muziek van Veerle. Na de was namens we afscheid van Polly, die ging weer verder.
Die dag ging de rest naar het Guggenheim en ik had na 2 dagen lopen van 28 en 25 kilometer ongelooflijk zere benen, dus ik wilde proberen ergens een massage te krijgen. Helaas was dat op zo korte termijn niet meer mogelijk, maar een Spa circuit nog wel. Dus ik heb mijzelf getrakteerd op de Spa en genoten van lekkere stoombaden, sauna’s, jacuzzi en kon alsnog zelf mijn zere benen en rug masseren met jetstreams. Heerlijk was dat! Ook heb ik een deel van de stad verkend rondom de grote rivier en ben ik de berg op geweest met zo’n soort treintje, de Funikularra (in het Baskisch) voor het uitzicht.
In de avond met Jane de stad verkend en uit eten geweest. Bilbao heeft een mooi oud centrum, een Santiago kerk waar we een stempel hadden gehaald en we hebben ook de buitenkant van het Guggenheim bewonderd, de grote moederspin en de puppy vol met bloemen. Tegenover de enorme Guggenheim puppy zat een super goede ijssalon, die we natuurlijk even moesten testen. Het ijsje zelf was een waar kunstwerk, opgemaakt als een roos en een macaron in het midden. Het was ontzettend lekker, het lekkerste ijs dat ik ooit gegeten heb.
Helly en Jane gingen met de boot de stad uit en ik ging weer mijn eigen weg. Onderweg had ik een super leuke ontmoeting met Laura die ook uit Nederland komt en met haar rolstoel de pelgrimstocht aflegt in delen. Laura heeft ook een website www.rolstoelpelgrim.nl .
We zijn samen het Guggenheim ingegaan, ze vroeg me mee als haar begeleider. Helaas konden we toch niet het betaalde gedeelte inkomen, dan had Laura al haar bagage moeten losmaken en uitpakken. Het maakte ons niet uit, we zijn een tentoonstelling van de lokale kinderen van daar in geweest, het winkeltje in en gelijk maar even naar de wc geweest. Zijn we toch in het Guggenheim geweest. Daarna hebben we samen de puppy bewonderd, leuke foto’s gemaakt en heb ik onszelf op een lekker ijsje getrakteerd.
Ik liep die dag naar Barakaldo en sliep in een leuke donativo herberg waar ik en Juan Luis de enige gasten waren. We hadden de leukste hospitalero ooit: Pepe. Ze spraken allebei Spaans en ze spraken langzaam tegen mij, zodat ik het kon begrijpen. Verder had ik Google Translate als hulpmiddel en kwamen we een heel eind. Ik had lekker een eigen kamer en Juan Luis ook.
Van Barakaldo naar Portugalete gelopen, naar de beroemde Unesco brug. De ontwerper van deze brug schijnt ook de Eiffeltoren ontworpen te hebben. Gewoon omdat het kon en ik het wilde ervaren, met de gondel naar de overkant gegaan en weer terug. Die brug zit echt heel bijzonder in elkaar. Het is een heel bouwwerk met een soort van gondel eronder hangend, waar een aantal auto’s fietsen en voetgangers op kunnen en via een kabelsysteem naar de overkant kunnen.
Daarna ben ik doorgelopen naar Pobeña waar ik overnacht heb in een donativo met een super lieve hospitalera. Ze zei ook ‘welkom, dit is nu even jouw huis’, maakte me wegwijs en gaf me een knuffel voor ik weer wegging. In deze herberg weer veel nieuwe mensen ontmoet, in de zee gezwommen en lekker uit eten geweest (pelgrimsmenu) met Jens uit Denemarken en een aantal anderen waarvan ik de naam helaas niet onthouden heb. Ik maakte ook kennis met Pia uit België die in het stapelbed naast mij sliep en ook haar Camino moest afbreken, omdat ze haar knie niet meer goed kon gebruiken. Ook fijn om weer even mijn eigen taal te kunnen spreken en we moesten samen lachen om het snurkorkest die nacht. Lang leve de oordopjes!
