The Camino gives you what you need, not always what you want.
Hieronder staat de letterlijke vertaling van een poster ‘Toerist versus pelgrim’ die ik tegenkwam in de Albergue in Deba en ik vond het leuk om dit even te delen. Belangrijk: het is natuurlijk niet zo zwartwit en iedereen loopt zijn eigen Camino op zijn eigen manier. Kleine stukjes óf in een keer, met bagagevervoer of zonder. En er is ook niks mis met een toerist te zijn natuurlijk!
| De toerist reist met zijn koffer of bagage | De pelgrim draagt zijn rugzak, tenzij dat om gezondheidsredenen niet gaat |
| Een toerist wordt ontvangen | Een pelgrim wordt welkom geheten |
| Een toerist wil de fysieke wereld en vrijetijdsactiviteiten verkennen | De pelgrim probeert de ervaring te beleven, zichzelf te ontdekken en een doel te bereiken |
| De toerist reist alleen of met reisgenoten naar een uitgekozen bestemming | De pelgrim is een individuele wandelaar, die alleen wandelt gedurende de dag en samenkomt met andere pelgrims tegen het einde van de dag |
| Een toerist zoekt beschutting tegen slecht weer en vermijdt moeilijkheden | Een pelgrim accepteert obstakels als essentieel onderdeel van zijn reis |
| De toerist stopt met een toerist te zijn aan het einde van zijn reis | De pelgrim zal een pelgrim blijven voor de rest van zijn leven |
Het is grappig, ik vroeg laatst aan een local hoe het werkte in Santander om de bus te nemen, omdat ik graag de grote vuurtoren de Cabo Mayor wilde zien aan het einde van een wandeldag en nadat ik mijn rugzak had weggebracht. Hij vroeg of ik een toerist was. Ik zei in het Spaans “no soy una turista, pero una peregrina de Holanda” (Ik ben geen toerist, maar een pelgrim uit Nederland). Ik voel me inmiddels door en door een echte pelgrim en voel dat deze tocht me sterker maakt, fysiek en mentaal.
Dit is echt een levensveranderende tocht, zo bijzonder vol ontmoetingen en synchroniciteit (betekenisvol toeval). En ook een helende tocht. Ik ga alle obstakels op mijn weg aan, letterlijk door soms door de modder te ploeteren, over rotsige paden te klauteren of over een berg te komen en ook figuurlijk werk ik dwars door mijn verdriet en issues heen. Om op mooie plekken te komen, moet je ook door de minder mooie gebieden heen.
Je komt jezelf óók onderweg goed tegen en mensen die ik ontmoet zetten me aan het denken of houden me een spiegel voor. Het doet me voelen dat ik leef en vervult me met dankbaarheid. Ik groet iedereen op mijn pad, geef, deel en ontvang precies wat ik nodig heb. Ik heb er geen woorden voor, zo mooi. Soms loop ik dagen alleen, met onderweg mooie ontmoetingen met locals en met medepelgrims. Soms lopen we een tijdje samen op, met sommige mensen bouw ik een hechte vriendschap op, met anderen niet of is het gewoon even gezellig. Soms doet het afscheid nemen me verdriet, maar dat is ook oké, dat is dan maar zo. Ik maak geen probleem meer van mijn gevoeligheid en laat het lekker zijn. Ik huil, ik lach en voel me gelukkig dat ik dit pad loop en kan lopen. Ik heb precies bij me wat ik nodig heb en niks meer. Onderweg heb ik wat ik niet gebruikte in donatie boxen gedaan in de herbergen om anderen blij mee te maken. Mijn tas is een stuk lichter en dat werkt ook door in mijn hoofd, ik zeul minder onnodige ballast met me mee en leer steeds beter loslaten. Dit is de essentie en meer heb ik niet nodig.
