Diepe dalen zorgen voor hoge pieken
De eerste dag ben ik van Irún naar Pasajes de San Juan gelopen. Dit was een heel zwaar stuk met veel klimmen en dalen, maar ik werd beloond met ontzettend mooie uitzichten over de zee, paarden om mij heen en mooie ontmoetingen.
Na een kilometer of 7 heb ik afscheid genomen van Sjoerd, mijn maatje met wie ik hierheen gereisd ben met de trein en samen gestart met de Camino. Het was fijn om samen te reizen en te starten. Dit hadden we ook zo afgesproken, dat we allebei in ons eigen tempo zouden lopen en het moment was toen aangebroken om alleen verder te gaan. Niet makkelijk, maar wel nodig om in ons eigen tempo te lopen. Ik loop een stuk langzamer. We wensten elkaar een Buen Camino en ik bleef even op adem komen in de schaduw. Sjoerd liep in 1 dag door naar San Sebastian.
Die eerste dagen waren enorm intens, net zoals mijn quote boven deze blog. Zonder diepe dalen geen hoge pieken. Maar telkens als ik mijn weg weer naar boven had gebikkeld, werd ik beloond met een prachtig uitzicht of een ontzettend leuke ontmoeting. Ik kreeg zelfs een knuffel van een heel lieve Amerikaanse vrouw, toen ik er even zwaar doorheen zat na bijna 18 kilometer buffelen in de hitte berg op en af.
Gelukkig had ik toen heel veel geluk. De pelgrimsherberg in Pasajes de San Juan was vlakbij dat punt. En ik was de tiende en er was plek voor 14 pelgrims!! Ik kon mijn geluk niet op😀 Ik ontmoette daar dus 14 andere super leuke pelgrims en werd warm onthaald door Javi, onze hospitalero. We mochten er onze kleding wassen en door zo’n ouderwetse centrifuge halen, dat deed hij voor ieder van ons. Hij sprak alleen maar Spaans van deze streek (Baskisch), maar werd door anderen vertaald in Spaans, Duits en een beetje Engels. Goed voor mijn talen! Later gaf hij ons een rondleiding door het klooster en we mochten tot in de toren klimmen om de bellen te zien. We zongen samen het Ave Maria om de akoestiek te testen, die was geweldig mooi.
In de avond gezellig uit eten geweest met zijn allen. En de nacht in een slaapzaal onderin een stapelbed geslapen. Niet heel veel geslapen en vaak wakker geworden tussendoor.
Vanochtend afscheid genomen en samen met de Spaanse dames (4 vriendinnen van de yoga), Alberto en Maria met het bootje de kloof overgevaren en vervolgens de enorme trap omhoog de berg op geklommen. Al gauw weer gedag gezegd tegen Maria en Alberto. Echt waar, het voelt alsof ik 6 maanden op mijn kont op de bank gezeten heb in plaats van 2 x per week naar de sportschool en flinke wandelingen gemaakt door de duinen. Ik merk dat ik echt rustig aan moet doen, anders ren ik mezelf voorbij. Dus dat gaat eigenlijk wel goed, alleen het voortdurend afscheid nemen is lastig. Op de een of andere manier is het alsof je mensen al weken kent in plaats van een of 2 dagen. De gesprekken gaan tijdens het lopen en daaromheen heel snel de diepte in. En door deze tocht leer je in het nu te zijn en te waarderen wat je hebt en wat er op je pad komt. Vaak kom je medepelgrims op een bepaald punt wel weer tegen wat erg leuk is.
Ik liep alweer een tijdje alleen door de regen bergopwaarts te buffelen over oneffen paden vol grote keien die nat en glibberig waren door de voortdurende regen. Toen zag ik een fantastisch mooi gebouw vol mozaïek en met een mooi kleurrijk welkomstbord, het was een pelgrimsherberg en panaderia (bakkerij) ineen. Ik zag Alberto, David en Elisabeth al zwaaien achter het raam, mijn Koreaanse camino vrienden en was blij hun weer te zien en even op te kunnen drogen bij een kop thee en versgebakken brood met jam. Op donatiebasis! Wauw! Bij die herberg ontmoette ik Natalie uit Duitsland met wie het super klikte. Samen liepen we naar San Sebastian. Morgen is ze jarig en dat gaan we samen vieren.
Ik heb een fijn hostel gevonden in de stad en hier kwam ik gezellig ook Margot weer tegen, van de eerste herberg. Ze komt uit België, spreekt heel veel talen en is ook super lief. Dit zijn de verrassingen van de dag!
Ik voel me dankbaar en een gelukkig mens.
