Één dag op de Camino is als een jaar op een mensenleven…
Natalie, mijn Camino vriendin
Lieve allemaal,
Inmiddels ben ik alweer een paar dagen verder en er is zoveel gebeurd. Helaas heb ik alweer afscheid moeten nemen van Natalie met wie ik een superfijne klik had, ze moest helaas stoppen, omdat ze erachter kwam dat deze Camino te zwaar voor haar is.
Gelukkig heb ik samen met haar nog een leuke dag gehad. Ze was jarig en dat hebben we gevierd met een duik om 7.30 uur in de stromende regen. Het was heerlijk en een geweldig begin van de dag. Dit was in de prachtige La Concha baai van San Sebastian. Deze baai is in de vorm van een Jakobsschelp met een klein eilandje in het midden. Daarna heb ik haar getrakteerd om met de kabelbaan Mount Iguelda op te gaan voor een nog mooier uitzicht op die baai, super!! Die dag zijn we verder gelopen naar Orio, wat een ongelooflijke beproeving was. Veel paden vol rotsblokken, modder en voorbij stromend water, als een waterval, maar dan over ons wandelpad. Wat het ene moment omhoog ging en het volgende naar beneden. Ik was erg blij met mijn bergwandelstokken, daarmee kon ik voorkomen dat ik uitgleed.
In Orio kwamen we langs een herberg van de 12 tribes, een commune die leeft volgens de oude bijbel. Ze hebben een prachtig gebouw met muurschilderingen erop van een lang pad en een pelgrim die over het pad wandelt. Zij bieden pelgrims een plek om te slapen op donatiebasis.
Doodmoe, nat en koud kwamen we daar aan. We werden gastvrij ontvangen en kregen een kop thee bij de kachel. Ik nam afscheid van Natalie die met de bus verder ging naar de slaapplek die ze gereserveerd had en ik bleef overnachten bij de 12 tribes, kon lekker douchen, kreeg een heerlijke warme maaltijd, een heerlijk bedje in een tipi en de volgende dag een lekker ontbijt. Alles vers, huisgemaakt en met groente en fruit uit de tuin. En mijn kleren werden gewassen en konden drogen voor het haardvuur.
De volgende dag vertrok ik alleen naar Getaria. De avond ervoor lekker veel in het Frans gepraat met Roland en Nénette, waar ik het goed mee kon vinden, maar die alleen Frans spraken. Dus tijdens het lopen was ik nog steeds bezig Franse volzinnen aan het maken in mijn hoofd.
De volgende dag kwamen er meerdere ‘Camino angels op mijn pad: José Miguel die te voet onderweg was naar het volgende stadje. Hij sprak alleen Baskisch en Spaans, dus we hadden met handen en voeten een leuk gesprek, hij had ook 2 keer de Camino gelopen. We hebben foto’s gemaakt en hij heeft me getrakteerd op een versgeperste jus d’orange, heerlijk! Daarna op z’n Spaans afscheid genomen met 2 kussen en een knuffel. En ik werd meerdere keren de juiste kant op gewezen door vriendelijke locals.
Het was een zware tocht, iets van 19 km, echt supersteil omhoog en omlaag. Onderweg liep ik kort kletsend met een andere Franse pelgrim de juiste afslag voorbij en toen riep een andere pelgrim keihard ‘peregrina, this way!!’ Dat bleek later Polly te zijn uit Londen, waar ik ontzettend mee kan lachen en nu nog met haar oploop. Ze heeft een geweldig gevoel voor humor! Onderweg ontmoette ik ook Jolene uit Amerika, waar ik ook een heel fijne klik mee had. Iedereen was sneller dan mij, dus ik liep lekker alleen op mijn gemakje naar Deba. Als toetje kreeg ik nog een super steile modderige helling kado. Bekaf en helemaal stuk liep ik het plein op in Deba met de terrasjes overal en ik werd echt juichend ontvangen door mijn Camino vrienden die ik onderweg gemaakt had of in een herberg ontmoet had!! Dat was een leuke aankomst om met open armen ontvangen te worden en iedereen was zo blij voor mij dat ik het gered had. Na het inchecken in de herberg zijn we met zijn allen lekker in zee gedoken. Heerlijk was dat. In de avond gezellig samen gegeten en ontzettend veel lol gehad.
Ik voelde alleen wel aan mijn lijf dat ik niet heel veel verder kon lopen, dus heb ik samen met Polly een rustdag ingelast de volgende dag. We hebben Deba verkend, lekker ontbeten samen met mijn favoriete koppel uit Korea (David en Elisabeth) waar ik helaas ook weer afscheid van moest nemen, boodschappen gedaan en rustig naar de volgende herberg gelopen 5 km verderop. Achteraf bleek dat we eigenlijk hadden moeten reserveren, maar er was een oplossing. We kregen een tweepersoonsbed toegewezen in een kamer met 6 tweepersoonsbedden. Er waren 2 andere stellen die daar ook sliepen. Wij waren allang blij met ons comfortabele bedje, beter dan 20 km doorlopen als je pijn hebt en 2 uur hebt zitten wachten tot de herberg open ging.
Polly zocht yoga oefeningen op, die hebben we samen gedaan op bed liggend met een dikke columbiaan tegenover ons, die in slaap viel en begon te snurken. We betitelde onze yoga sessie als ‘synchronized bed yoga’ en kregen ontzettend de slappe lach. Maar we waren wel weer even goed gestretcht!
Alleen gestart vanaf dat hostel, Polly was vroeg wakker en het koffieapparaat had haar koffiepod ingeslikt. Dus ze was vroeg vertrokken om ergens koffie te vinden, die ze pas 18 km verderop kon vinden, want er was echt helemaal niks onderweg die dag. Het was wel een hele mooie wandeling en na alleen aanspraak van de koeien, geiten, paarden en ezels en 100 x countryroad te hebben gezongen, kwam ik gelukkig 2 lieve schatten tegen: Jane en Helly. Oorspronkelijk uit England and Canada, nu wonen ze in Duitsland. Het was gezellig samen, we hebben gepicknickt onderweg en samen ons eten gedeeld. Aan het einde van de dag waren we net op tijd voor de laatste bedden in een donativo herberg in Markina. Lekker onder de douche, samen een wasje gedraaid, een heerlijk pelgrimsmenu gegeten en vroeg naar bed. Het was wel grappig, we waren met 4 vrouwen en 1 jongen uit Spanje. Ik sliep bovenin het stapelbed. De hospitalero kwam even voor tienen zeggen dat het licht uit moest. Ik voelde me weer even een ondeugend kind dat terechtgewezen werd 😉, het was echt grappig. De volgende ochtend werden we ook weer op tijd de deur uitgejaagd, we moesten voor 8 uur weg zijn en de hospitalero was streng.
Vandaag zijn we aangekomen bij het klooster in Zenarruza: ik, Polly, Jane, Helly, Robert uit Canada en Veerle uit Nederland. Deze avond een speciale pelgrimsmis bijgewoond en de pelgrimszegen ontvangen, dat was een hele bijzondere ervaring!
Mijn eerste 100 kilometer zit erop en ik heb het gepresteerd om er 8 dagen over te doen. Maar als je ziet wat voor paden we hebben belopen en het aantal hoogtemeters ziet, snap je waarom. Ik ben trots op ons en dankbaar voor al die mooie mensen op mijn pad!
