You are braver than you believe and stronger than you think
~ lijfspreuk Caminovriendin Tanya uit Canada
31 oktober was voor mij een dag die extreem zwaar aanvoelde. Mijn energie was binnen 15 kilometer echt op, ik kon niet meer, terwijl we eigenlijk meer wilden lopen om de afstand voor de volgende dag te verkorten. Niet fysiek was ik op, maar mentaal. Zoveel emoties, een innerlijke strijd woedde in mij. Het is een onwijs intensieve ervaring deze Camino, die heel veel energie kost. Nu we zo dichtbij kwamen, kwam de realisatie dat ons avontuur ten einde kwam en ik mijn gezin ontzettend miste en het liefst weer bij hen wilde zijn. Tegelijkertijd wilde ik toch ook deze reis volbrengen. Thuis vierden ze samen Halloween en ook had ik voor het eerst de verjaardag van mijn oudste dochter Leandra gemist. Ook al heb ik haar gebeld en wist ik dat zij met haar nu 23 jaar er alle begrip voor had, dat ik eerst mijn Camino zou uitlopen, vond ik het toch moeilijk. Mijn lieve en wijze dochter die tijdens deze reis voor mijn gevoel een beetje bij mij was, door haar mooie brieven aan mij die ik onderweg mocht openen in 7 plaatsen waar ik doorheen liep tijdens mijn Camino. Haar brieven gaven mij de moed en de motivatie om door te gaan op momenten dat ik het liever op had willen geven. Wat zou het fijn zijn om ooit een Camino samen met haar te lopen, om deze bijzondere ervaring met haar te kunnen delen.
Felix en Tanya besloten bij mij te blijven en niet door te lopen, wat ik super fijn vond en die laatste nacht vonden we een hele fijne herberg met een aardige gastheer die Santiago heette, Santi voor vrienden. Eigenlijk hadden we toen Santiago bereikt 😉 Tanya had lekker risotto gemaakt, die we samen met Santi hadden gedeeld en we gingen vroeg naar bed. Als je de Camino loopt, is het echt volstrekt normaal om tussen 21.00 uur en 22.00 uur al naar bed te gaan. Je bent gewoon gesloopt en bekaf aan het einde van de dag en zo blij en opgelucht als je eindelijk kan liggen met je zere voetjes omhoog.
Op 1 november 2024, de dag van Allerheiligen ben ik aangekomen in Santiago de Compostela aan het einde van de middag. Allerheiligen is een traditionele dag waarop men de overleden personen eert, hetzij bekenden, familieleden of andere dierbaren. Mooie gedachte en beter had ik het niet kunnen timen. Ik liep deze tocht ook met de gedachte om voor alle overledenen en hun nabestaanden een kaarsje te branden in de kathedraal van Santiago. Onderweg ernaartoe heb ik ook al regelmatig kaarsjes aangestoken.
Wij hebben het gered! Samen: ik, Tanya en Felix! Op het laatst was het niet meer de vraag óf we het überhaupt gingen redden, maar wanneer. We hebben regelmatig pauzemomenten in de schaduw ingelast, wanneer iemand van ons daar behoefte aan had. Doodmoe en dankbaar en met een heel dubbel gevoel kwam ik aan op dit plein voor de beroemde Kathedraal. We liepen onder een soort poort door de trap af, waar een doedelzakspeler stond te spelen. Je kon zijn muziek al van verre horen door de akoestiek. Een kippenvel moment. Daar voorbij het bochtje om ontvouwde zich het enorm grote beroemde plein voor de kathedraal van Santiago vol met mensen. De zon scheen fel en warm. Samen met mijn dierbare Caminovrienden Tanya en Felix kwam ik aan op het plein. Jutta was al in Santiago aangekomen en kwam ons onthalen, een heel bijzonder moment. Het was zo fijn om opgevangen te worden, na een pittige dag van 23 kilometer lopen in de hitte.
We zijn 3 nachten in Santiago gebleven om uit te rusten. Het duurde echt even voor ik het gevoel had geland te zijn. Het is behoorlijk heftig na dagenlang door de bossen te hebben gelopen op zo een drukke plek te zijn, waar continue pelgrims aankomen na weken of maandenlang te hebben gelopen. Zoveel mensen met elk hun eigen verhaal en zoveel emoties.
Na een nacht op een slaapzaal waarin ik geen oog heb dichtgedaan, had ik voor 2 nachten een prive kamer met eigen badkamer geboekt. Dat was echt fijn! Het was vlakbij het park, waar je uitkeek op de kathedraal. Daar ging ik naartoe om tot rust te komen, zittend onder de bomen en al mijn ervaringen van onderweg te verwerken.
Op onze laatste avond in Santiago nodigde ik Felix en Tanya uit om een toost uit te brengen op onze Camino bij zonsondergang in het park. Ik nam kaarsjes mee en een fles wijn, Felix jacobsschelpen van chocolade en Tanya bekers en een kurkentrekker. Samen zaten we op een bankje in het park te kijken naar de kathedraal in het veranderende licht van de ondergaande zon. Dat was een mooie afsluiting.
