And into the forest I go, to lose my mind and find my soul
~ John Muir
De laatste dagen liep het pad veel door de bossen en met een zachte bosgrond onder je voeten, aan weerszijden opgestapelde rotsblokken, vol met mos, planten en bomen die de cirkel afmaken doordat ze het diepe pad omsluiten. Het is alsof je door een tunnel loopt en door Moeder Aarde omhelst wordt. Op mij heeft dat het effect dat ik meer naar binnen ga, naar de stilte in mezelf en heel erg in het moment ben. Ik luister naar de wind in de bladeren en de vogels die fluiten, ik voel de grond waarop ik loop, ik ruik de bosgrond, neem waar wat ik zie en ben stil in mij. Ik stapel steentjes op de kilometerpaaltjes van de Camino en maak er kleine kunstwerkjes van. Ik pluk een bloemetje of een takje munt en steek die in de band van mijn rugzak. Pluk de dag en geniet 😉
De verschillende Camino’s zijn ondertussen ook bij elkaar gekomen, iets waar ik eerst nogal tegenop zag. De Camino del Norte, de Camino Frances en de Camino Primitivo. Dat maakt dat het nu veel drukker is op onze route, iets waar ik nog erg aan moet wennen. Veel meer mensen, herbergen, café’s en veel meer prikkels op mijn pad. Mijn Caminofamilie is voor de helft weer bij elkaar, ik loop nu alweer een paar dagen met Felix en Tanya en we hebben elkaar goed leren kennen. En trekken elkaar door onze slechte dagen heen. Ze voelen voor mij echt als vrienden voor het leven, we kunnen samen lachen en huilen en delen onze Camino ervaring met elkaar. Ik vind het een super fijne gedachte dat we straks samen Santiago bereiken en dat ik deze enorme mijlpaal niet alleen hoef te volbrengen, maar mezelf gesteund voel door mijn dierbare Caminovrienden aan mijn zijde… En we blijven nog steeds leuke nieuwe mensen ontmoeten op ons pad. Gisteren en vandaag ontmoetten we Natalia en Marc in onze laatste herberg en tijdens de tocht, een ontzettend lief Spaans koppel die ons helemaal in Halloween sfeer bracht en mijn dag opvrolijkten ♥️
Het is heel dubbel, aan de ene kant zie ik er tegenop om Santiago te bereiken, aan de andere kant wil ik ook graag deze reis tot een goed einde brengen. Het betekent ook alweer afscheid nemen, hoewel we dat hopelijk nog even kunnen uitstellen, omdat Tanya en Felix ook naar Finisterre willen.
Heimwee heb ik niet, maar ik mis wel mijn gezin. Vandaag vieren ze Halloween zonder mij. Het doet me goed dat ze het gezellig en goed hebben samen en dat ze het ook redden zonder mij. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn als ik weer terug ben na meer dan 2 maanden weg geweest te zijn. Of ik het gevoel van de Camino vast kan houden, de rust en stilte in mijzelf en het leven in het moment.
