It’s your road and yours alone. Others may walk it with you, but no one can walk it for you
~ Rumi
Ondertussen ben ik hard op weg naar een voor mij bijna magische grens: richting de 100 kilometer van Santiago de Compostela. Ik kan niet geloven dat ik het al zover heb gered en ben enorm trots op mijn lichaam, op mijn doorzettings- en uithoudingsvermogen. Ik ben sinds we de hoge brug overstaken naar Ribadeo in de provincie Galicië aangekomen en ben nu al een aardig eind landinwaarts gelopen. De kilometerpaaltjes langs de Camino zijn duidelijk aan het aftellen, wat heel erg motiverend werkt. Het bevestigt mij dat ook ik steeds dichterbij kom. Mijn moed is ook weer terug, ik vertrouw erop dat ik naar Santiago kan lopen en dat ik daar ook ga aankomen. Ondanks mijn ontzettend zere voetjes 😉 Weken van elke dag wandelen beginnen hun tol te eisen…
Samen met Tanya uit Canada loop ik ongeveer gelijk op. Vaak overnachten we op dezelfde plekken. Twee plekken zijn er de laatste tijd uitgesprongen, weer een thuis ver van huis. Een keer bij Freddy en Nicole op de boerderij. En de tweede keer bij Karmen (de kunstenares Katova) in haar prachtige kunstzinnige huis. Dit zijn beiden mensen die hun huis openstellen voor pelgrims, ons niet alleen liefdevol ontvangen en een douche, eten en een bed bieden, maar ons daadwerkelijk een thuis geven. Dat voelt zo anders dan logeren in een commerciële herberg, die ook fijn kunnen zijn, maar toch minder als een thuis voelen.
Karmen is de voorzitter van een organisatie van donativo’s: de Acogida tradicional de Peregrinos a Donativo, de ‘AtP’) Meerdere van de donativo’s van deze organisatie heb ik bezocht en beschreven in mijn blogs, onder andere Giulia in Caborredondo, Anna in Pendueles, Maria in San Martin de Laspra en Téo en Montse voor Villaviciosa. De mensen die deze plekken bieden voor de pelgrims doen dit met liefde en zijn in de eerste plaats zelf pelgrims en weten wat wij nodig hebben. Het is meer dan alleen een overnachtingsplek, het is echt een warm thuis en maakt alle verschil tijdens deze tocht. Deze plekken helpen me om de moed erin te houden doordat je er echt kunt uitrusten, gehoord en gezien wordt en goed gevoed en verzorgd weer verder kan. Dat is zo fijn en ik ben zo dankbaar voor deze mensen die hun thuis openstellen voor ons, pelgrims. Ze doen het niet voor het geld, maar kunnen zonder inkomsten ook niet blijven bestaan. Daarom is het zo belangrijk ook een eerlijke donatie te doen. Als je het echte pelgrimsgevoel wilt ervaren, raad ik je deze plekken van harte aan. Deze prachtige plekken worden bedreigd door de bureaucratie van Spanje en hebben het zwaar om te blijven bestaan. Ze willen van deze plekken eisen dat ze aan dezelfde normen voldoen als een commerciële herberg, wat niet realistisch is, want je bent te gast bij mensen in hun huis waar hun regels gelden. Niet die van de overheid. En je betaalt geen vaste prijs, maar geeft wat je het waard vond. Dat past niet in het plaatje van de overheid. Ze hebben weinig geld en worden voor het gerecht gedaagd of moeten boetes betalen, omdat ze zich niet willen en kunnen conformeren aan die regels. Daarom zijn ze gaan samenwerken, want samen staan ze sterker en kunnen ze hopelijk op hun mooie concept verder gaan.
De route loopt nu veel door de bossen, wat echt heerlijk loopt op een zachte ondergrond. De herfst is ingetreden, overal zie je de bomen verkleuren, de blaadjes loslaten en paddenstoelen opkomen. Het landschap verandert met de provincie waar je doorheen loopt. Ook de Spaanse taal die hier gesproken wordt is weer anders, wel een beetje verwarrend. Er zijn 3 verschillende talen in Spanje: Baskisch, Catalaans Spaans en Galiciaans.
Vandaag ben ik in het plaatsje Parga, waar Tanya en ik logeren in een luxere herberg. Ook wel eens lekker. Waar je gewoon heerlijk op de bank kan hangen met je voeten omhoog, thee kan drinken en avondeten en ontbijt krijgt. We hebben vandaag ongeveer 10 kilometer gelopen, omdat ik erge last heb van plantaire fasciitis (ontsteking van de peesplaat onder mijn voeten). Dus vandaag doen we lekker rustig aan. Ik bekijk het echt per dag nu en loop op geleide van de pijn, op een rustig tempo. We zijn net naar een lokale markt geweest, hebben ter plekke klaargemaakte ‘pulpo’ gegeten (octopus 🐙), net als de locals. Het was erg lekker, met ‘vino blanco’ (witte wijn) en vers brood. Lekker onderdompelen in de cultuur 😉
